ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ (ΠΑΛΙΑ)

Η παλαιά εκκλησία του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στο νότιο άκρο του χωριού και έχει μια από τις καλύτερες θέσεις από πλευράς της θέας. Από εκεί μπορεί κανείς να βλέπει όλο το χωριό αλλά και τον κάμπο του Δήμου Δυτικής Αχαΐας. Η απεριόριστη θέα φτάνει μέχρι τον πατραϊκό κόλπο αλλά και τον Γαλατά και το Μεσολόγγι Αιτωλοακαρνανίας.

Η εκκλησία είναι κατασκευασμένη από ντόπια πέτρα και είναι σπουδαία από άποψη αρχιτεκτονικής και αρχαιολογικής σημασίας. Ήταν η κύρια εκκλησία του χωριού μέχρι και το 1992 όταν και κατασκευάστηκε σε άλλη θέση ο νέος ιερός ναός του Αγίου Νικολάου. Σύμφωνα με μαρτυρίες των παλαιότερων είχε λειτουργήσει συγχρόνως και ως δημοτικό σχολείο. Είχε πάνω από 20 χρόνια να λειτουργήσει, αλλά μετά από την αποκατάσταση των ζημιών που είχε υποστεί από τους σεισμούς του 1993 και ειδικότερα της 8^ης Ιουνίου του 2008 και με την βοήθεια πολλών συγχωριανών, ξανά λειτούργησε στις 31 Μαρτίου του 2013 σε μια συγκινητική θεία λειτουργία στην οποία παραβρέθηκαν παλιοί και νέοι και οργανώθηκε και μια μικρή γιορτή για την επαναλειτουργία του Ιερού Ναού. Επίσης λειτούργησε και την 1^η Σεπτεμβρίου του 2013 και κάθε χρόνο θα γίνονται εκεί μια-δυο θειες λειτουργίες.  

ΚΟΜΠΟΒΟΥΝΙ

Το Κομποβούνι είναι μικρό βουνό του Νομού Αχαΐας ύψους 760 μέτρων.  Βρίσκεται νότια της πεδιάδας της Δυτικής Αχαΐας. Στις βόρειες παρυφές του βρίσκονται τα χωριά Μιτόπολη, Κώμη, στις βορειοανατολικές τα Σουβαλιωταιικα, ενώ στις νότιες παρυφές το χωριό Χιόνα. Υπήρξε φυσικό σύνορο των πρώην δήμων Ωλενίας και Τριταίας ενώ ένα μικρό μέρος του άνηκε στον Δήμο Φαρρών. Από την 1η Ιανουαρίου 2011 με το Πρόγραμμα Καλλικράτης αποτελεί σύνορο των νέων δήμων Ερυμάνθου και Δυτικής Αχαΐας.

Ανατολικά του Κομποβουνίου κατασκευάζεται το Φράγμα Πείρου-Παραπείρου αλλά περνάει και η Εθνική Οδός Πατρών-Τριπόλεως(Ε.Ο. 111).

Το όνομά του ίσως να σημαίνει κοντό βουνό ή κόμπος βουνών (μικρά βουνά ανάμεσα στις παραφυάδες του Ερύμανθου και της Σκόλλιδος.

Το Κομποβούνι έχει χαρακτηριστεί σαν καταφύγιο άγριας ζωής από το 1976 (ΦΕΚ 779Β/1976)